Een zoektocht

Een roestvrijstalen keten verbind me met mijn lot
Het altijd blijven trekken,maakt me nog eens zot
Ik zou zo graag de richting volgen waaraan de keten vast hangt
Toch is het hier niet toegestaan, te doen waarnaar je verlangt

Er wordt niet naar geluisterd, ben ik niet slechts een kleine wesp?
Ik kan wel venijnig steken, maar diepe wonden veroorzaak ik niet
In een cirkeltje loop ik mee rond, telkens weer, onder luid protest
Men schenkt me zelfs geen aandacht, ik ben vervangbaar, is het niet?

Wanneer de dagen langer lijken te worden, en de jaren korter
Is de hoop steeds rijzende dat mijn zoektocht "iets" opbrengen zal
Een plek waar ik me thuisvoel en gewaardeerd ben om wie ik ben

De korte ochtenden en avonden stapelen zich gammel op
Ze zullen op mij neer gaan dalen, bij de minste beweging, in vrije val
Tot de dag van aangetekende zending me de vreugde schenkt, ik beken

Stilte

Die pijnlijke stilte, alsof er iets te gebeuren valt
Maar er gebeurt niets, het zwijgen blijft
Duizenden vragen moeten worden gesteld
Ze vallen in dovemansoren, ongewild
Het antwoord blijft schuldig, de vraag onbegrepen
Alsof ze als een tamme hond is achtergelaten
Vastgeketend aan een boom langs de drukke baan
Zo kan men toch onmogelijk een leven lijden
Zelfs met zijn twee lijkt het of je een eenzaat bent
Die meeloopt in een dagplanning van een groepsreis
En vica versa
Ik houd het voor bekeken
Ik moet die ondraaglijkheid doorbreken
Door een fysieke leegte achter te laten

Werken bij regen

Op een grijze dag als deze, lopend door het nat 
Dromend over zonneschijn en een heerlijk schuimend bad
Kijk ik naar mijn lotgenoten, net als ik, ploeterend in plassen
De wind, zo sterk, daar zijn we niet tegen opgewassen
Men vliegt voorbij elkander zonder een vriendelijk woord
Niet dat men de tijd hiervoor heeft, toch blijft het ongehoord
Wanneer ik aankom op mijn werk, mijn masker in de hand
Begint die lange werkdag, wij zijn er voor de klant