Sonnet van vuur

Jij, die ik net heb ontdekt
Verstopt, verborgen tussen de velen
Nog met ontelbare mysteries bedekt
Welke emoties zullen mij parten spelen

Twijfel, vlinders, knopen in de maag
Stap voor stap hoop ik dat een nieuwe liefde gestaag
Zacht sluimerend een vuurzee vormt
Die als tropische storm me overkomt

Bij elke zij die jij me schrijft brand ik op
Om steeds weer, keer op keer, te herrijzen als een Phoenix
Met nieuwe moed en massa's inspiratie

Wanneer je zwijgt, ook al hoor ik je niet
Dooft de vlam die mij brandend verlangen voed
Een restje Asse als herinnering aan ik

Sonnet over een plots einde

Daar waren we dan gezeten
Wachtend op wie het woord nemen zou
Beiden van voor "het staan in de kou"
Bang om elkaars liefde te vergeten

Zacht uitgesproken koude woorden vielen
Niet op de vloer, maar tegen het hart
Een beklemming die mijn wezen verstart
Alsof men mij langs een schipAnd zou kielen

Ik zag je je vastklampen, een sprankje hoop
Dit gevoel deed me verlangen naar een goede afloop
Van dit verhaal dat we weleer startten

Ik laat je gaan, voel je terug vrij
Alsof je een beest bent in eender welke wei
Dat verbaast naar de voorbijgangers staart